Als je mensen meemaakt in hun leven na de revalidatie, zet dat je aan het denken over de vraag of we ze daar tijdens de revalidatie wel voldoende op voorbereiden. Niet veel mensen lukt het om onbelemmerd te leven en hun grenzen op eigen kracht te verleggen. Maar ze zijn er wel.
Ik kreeg een mailtje van Chris, een van die oud-patiënten die ik al zo lang ken dat de band ook na mijn pensioen blijft bestaan. Hij vroeg of ik zin had om mee te vliegen. Chris is de enige Nederlandse piloot met een dwarslaesie, want in ons land krijg je met een dwarslaesie geen vliegbrevet. Chris heeft zich nooit door zijn dwarslaesie laten beperken, dus heeft hij zijn brevet in België gehaald. In zijn tweepersoons vliegtuigje vliegen we naar Texel om koffie te drinken met David Sykes, een Britse piloot met een dwarslaesie die in een microlight op weg is naar de Noordpool en op Texel een tussenlanding maakt. Hij is ook al eens naar Australië gevlogen in dat minuscule vliegtuigje. De twee mannen praten over oplossingen die ze bedacht hebben voor het vliegen met een handicap, maar vooral over de vrijheid die ze voelen als ze vliegen. Zo ken ik meer patiënten die hun dromen achterna gaan en die het op eigen kracht redden. Maar niet iedereen kan dat, veel mensen hebben er wat hulp bij nodig.
Op de terugweg vliegen we over Heliomare en vanuit de lucht zie ik een groepje handbikers de duinen in rijden. Gelukkig worden hier revalidanten voorbereid op hun leven na ontslag. Want in deze tijd van bezuinigingen moeten er keuzes worden gemaakt. En dan ligt het voor de hand om te kiezen voor puur functioneel trainen en niet voor het mentaal voorbereiden op een echt zelfstandig leven. De discussie over wat de essentie van revalidatie nou ook weer was, moet weer beginnen.
