31 mei 2016

Het is een oud gezegde: wie betaalt bepaalt. Maar hoe is dit in de gezondheidszorg en meer concreet, hoe is dat tijdens het revalidatieproces? Een voorbeeld: u wordt opgenomen in een revalidatiecentrum na een amputatie van het onderbeen. Wie beslist hoe uw revalidatieproces eruit gaat zien? Is het de revalidatiearts, in overleg met u; u heeft tenslotte als verzekerde premie betaald? Of is het toch de verzekeraar die de zorg inkoopt? Of de budgetbewaker van het revalidatiecentrum? Duidelijk is dat op de achtergrond van het revalidatieproces verschillende gerechtvaardigde belangen meespelen.

Vereniging KorterMaarKrachtig ziet het liefst dat de revalidant zoveel mogelijk zélf de regie krijgt over het revalidatieproces en wordt gestimuleerd het revalidatiedoel zo hoog mogelijk te zoeken. Dáár moet met alle middelen op worden aangestuurd. Het kan zijn dat het doel bijgesteld moet worden: soms naar beneden, soms zelfs naar boven. Waar het om gaat, is dat de revalidant niet wordt afgeremd door factoren buiten zichzelf.

Zo zijn er revalidanten die allerlei psychosociale ondersteuning aangeboden krijgen, waar ze niet om gevraagd hebben. Zij willen uitsluitend goed leren lopen met hun prothese, maar het revalidatiecentrum vindt het belangrijk dat er toch psychische hulp wordt aangeboden. Ook willen sommige revalidanten de focus op sport leggen, omdat zij sportief zijn aangelegd. Helaas vindt de verzekeraar een sportprothese geen standaardvoorziening en dus moet de revalidant zeer veel moeite doen om die voorziening vergoed te krijgen. Dat terwijl hij wel hulp krijgt op andere vlakken – ergotherapie en fysiotherapie bijvoorbeeld – die hij zelf niet nodig vindt.

Veel geamputeerden zitten nog in het arbeidsproces, en worden dan te vaak gehinderd door beperkingen van functionaliteit van hun prothese. Zo kan iemand die veel op oneffen terrein loopt en veel dubbeltaken verricht, gebaat zijn bij een autoadaptieve knie. Helaas zijn dat voor verzekeraars dure knieën die niet zomaar verstrekt worden. Doorlopen met een simpele knie roept soms onnodig leed en verzuim op.

Hulpmiddelenzorg staat helemaal aan het einde van de zorgketen, maar budgetbeperkingen en regelgeving mogen niet leidend zijn waar het gaat om de kwaliteit van leven. Als mensen worden geholpen om hun ambities waar te maken, maakt dat ze sterk en voorkomt dat verzuim en andere bijkomende klachten. Pas dan kunnen ze ook optimaal participeren in de samenleving en zullen de zorgkosten structureel dalen. Verstoor dromen niet, verwezenlijk ze liever! Dirk Ruitenbeek voorzitter KorterMaarKrachtig, vereniging voor mensen met een amputatie.


Gerelateerde blogs