28 februari 2015

Myanmar of Birma ligt in Zuidoost-Azië. Het Boeddhistische land was tot voor kort gesloten, maar begint nu steeds meer open te gaan. Een makkelijk land is het niet: het militaire regime schendt de mensenrechten en er zijn nog veel gebieden waar hulporganisaties niet mogen komen. 

Het gezondheidsniveau is slecht en het bedrag dat aan gezondheidszorg besteed wordt, is het laagste van de wereld. Revalidatie bestaat niet en gehandicapte mensen zie je nauwelijks op straat. Alleen in Yangon, de grootste stad met zeven miljoen inwoners, is een kleine revalidatieafdeling in een ziekenhuis.

Nu ik met pensioen ben wil ik nagaan wat de mogelijkheden zijn voor het opzetten van revalidatie in Myanmar. We reizen rond en proberen een beeld te krijgen van het land en van de gezondheidszorg. Wij zijn op reis, maar ik heb de indruk dat het volk zelf ook op reis is en dat niemand weet welke kant het op gaat. Toch hebben de mensen die we spreken hoop dat het beter wordt na de verkiezingen in het najaar. Het is duidelijk voor me: Myanmar, dat immens grote en fascinerende land met zijn vriendelijke mensen, honderdduizenden monniken en pagodes, vrouwen met wit beschilderde gezichten, betelnoot kauwende mannen en wonderlijk zeepbellenschrift, is een land om in je hart te sluiten. Dus ik ga het proberen met die revalidatie, al wordt het een lange weg.

De stad waar ik me op ga richten is Mandalay. Op dit moment is daar alleen één school voor speciaal onderwijs. Het is een dovenschool waar dertig kinderen gebarentaal leren, maar waar ook vier spastische kinderen met spraakproblemen op zitten. Gebarentaal leren is nog best moeilijk als je spastisch bent. Dat moet beter kunnen.


Gerelateerde blogs