18 maart 2021

Toen ik op zwemles zat, wist ik wat ik moest kunnen om mijn zwemdiploma te halen en wanneer ik mocht afzwemmen. Toen ik op de basisschool zat, wist ik dat ik in groep acht de eindmusical had en daarna naar de middelbare school zou gaan. En eenmaal in de brugklas, wist ik dat ik na zes jaar eindexamen zou doen.

Ik wist welk niveau ik daarna had en kon me voorbereiden op een vervolgopleiding. Tijdens revalideren na Niet-Aangeboren Hersenletsel is dat niet zo: je weet niet precies waar je aan begint en wanneer en hoe het eindigt. Geen enkel letsel is hetzelfde, en dus is geen enkel revalidatietraject hetzelfde – laat staan te voorspellen.

Zolang ik in het revalidatiecentrum ben, kan de situatie nog verbeteren, dacht ik gedurende mijn hele traject. Tegen beter weten in hoopte ik dat het allemaal weer werd zoals het was, zodat ik na het revalideren weer verder kon met waar ik gebleven was in mei 2019.

En toen was daar de dag dat ik afscheid nam van het revalidatiecentrum. Voor mijn gevoel vervloog definitief het laatste beetje hoop op dat de oude situatie terug zou keren. Dat was het dan. Ik leefde de afgelopen anderhalve jaar op hoop. Maar help: wat nu? Ik had het gevoel dat ik op een klein opblaasbootje dobberde, midden op een ruige zee. Geen zicht op waar ik heen moest varen en waar de kade was. Ik had een zoekend en verloren gevoel. Ik moest op zoek naar een nieuw ritme en een nieuw plan. Het was de start van weer een nieuwe, lastige fase.

Ook voor sommige mensen om mij heen was het einde van mijn revalidatietraject een verwarrende tijd. Als ik vertelde dat ik klaar was in het revalidatiecentrum, kwamen er verschillende reacties. Van felicitaties tot de vraag: ‘Maar ben je dan echt helemaal klaar?’ Sommige mensen hadden verwacht dat ik weer helemaal de oude zou zijn wanneer ik klaar was in het revalidatiecentrum. Geen gekke gedachtes, trouwens. Als je de definitie van ‘revalideren’ opzoekt, vind je als eerste drie opties: 1) Genezen na een ongeluk 2) Genezen na een ongeval 3) Gezond maken. Maar ben ik nu, na mijn revalidatietraject, helemaal genezen en gezond? Nee, dat niet. Ik heb helaas nog steeds restverschijnselen. Dus de fysiotherapie gaat door. Er stond nog een oogoperatie gepland en ik ben bijna aan de beurt om een traject te starten bij het duizeligheidscentrum.

En toch zeg ik nu dat ik klaar ben met revalideren. Klaar met revalideren, maar niet met mezelf ontwikkelen. Door deze revalidatieperiode af te sluiten, voelt het alsof ik weer dóór kan. Ik probeer, hoe lastig het soms ook is, te accepteren dat dit de nieuwe versie van Anne is. Zodat ik nieuwe plannen kan maken. Ik ben dankbaar dat er weer veel mogelijk is. En alles wat ik komende tijd nog extra aan herstel terugwin, zie ik als een cadeautje.

Beeld: Inge Hondebrink


Gerelateerde blogs