Als je een grote verandering meemaakt in je leven is er tijd nodig om dat een plek te geven. Het verwerken van het overlijden van een dierbare, een scheiding, of het krijgen van ontslag, een ziekte of een handicap lukt doorgaans niet van de ene op de andere dag. De precieze periode tussen het voor het eerst vernemen van slecht nieuws en de acceptatie van de nieuwe situatie is onder andere afhankelijk van iemands mentale veerkracht.
Zelf heb ik er zeker vijf jaar over gedaan om te wennen aan de nieuwe realiteit: het krijgen van een dwarslaesie en het feit dat ik voorgoed afhankelijk zou blijven van een rolstoel.
Rouwexperts kunnen allerlei fases aanwijzen die een persoon in zo’n situatie doormaakt. Ik als leek kan het kort samenvatten: eerst is het verschrikkelijk, daarna is het wennen, pas daarna wordt het leven weer leuk. Wat dat betreft is het krijgen van een handicap precies het omgekeerde van een huwelijk.
In die vijf jaar heeft mijn brein een verhaal voor mij geconstrueerd. In mijn geval bestond dat verhaal uit elementen als: ‘Het had erger kunnen zijn, als mijn dwarslaesie iets hoger had gezeten was ik verlamd vanaf mijn nek’, ‘Als dit niet was gebeurd had ik nooit in het Nederlands rolstoelbasketbalteam gespeeld’, ‘Ik ben nu heel gelukkig, misschien was ik dat nu niet geweest als mijn leven anders was verlopen’ en ‘Tegenslag hoort nu eenmaal bij het leven’. Voor een ander zou ‘dit was voorbestemd’ of ‘dit is Gods plan met mij’ ook in het verhaal kunnen voorkomen.
Of mijn verhaal nu objectief wáár is, is niet relevant. Als het voor mij maar waar voélt. Alternative facts, zou Donald Trump zeggen. Wellicht is mentale veerkracht vooral weggelegd voor de mensen die het best in staat zijn om zichzelf dingen wijs te maken.
