Adelante en voorgangers hebben sinds zestien jaar een Centrale Cliëntenraad (CR). Ik ben sinds 2007 lid en nu ook voorzitter. De meeste leden willen na behandeling graag iets terugdoen voor de instelling, en zich inzetten voor verbeteringen.
Vijf ambtelijke secretarissen en vier voorzitters verder zijn de werkwijze, samenstelling en verhouding met de organisatie anders. Vroeger leek een CR-vergadering een beetje op groepstherapie: de handicap of beperking verwerken, klagen over de slechte planning en met z’n allen lekker het bestuur en de organisatie bekritiseren. Dat luchtte flink op!
Nu is er meer bereidheid om samen te werken. De organisatie en CR waarderen elkaar ook meer. Wellicht heeft de grote betrokkenheid van de CR bij een recente verbouwing daaraan ook bijgedragen. Het bestuur van Adelante doet meer met adviezen van de CR en probeert ons ook tijdig te informeren.
Wat is nu de toegevoegde waarde van zo’n cliëntenraad? Rondvraag door CR en organisatie leert: tegenspraak brengt soms verder, er wordt aandacht gevraagd voor aspecten waarmee de organisatie zelf niet gauw komt. Recente voorbeelden zijn het continu benadrukken van de nazorg, de organisatie van muziekmiddagen op zaterdag -want de klacht van veel cliënten was dat het in de weekenden altijd een dooie boel was. Ook de participatie in veiligheidsrondes, een jury-rol bij een dag van onderzoek presentaties, aandacht voor facilitaire zaken en een bijdrage aan de tweejaarlijkse sportdag waarvoor de CR zich altijd hardmaakt.
Mooi is ook dat we vanuit het bestuur een budget hebben om zaken, waaraan cliënten echt iets hebben, te realiseren buiten de begroting om. Voor speelvoorzieningen voor kinderen bijvoorbeeld, een enorme TV in de kantine en dienbladen voor rolstoelers. Kleine dingen, die het leven met of zonder handicap net iets aangenamer maken.
