Vorige week kwam ik Joost tegen op straat. Joost woont een stukje verderop in een woonark en is rolstoelgebruiker.
Hij woont zijn hele leven al op het water en is dat ook na zijn dwarslaesie blijven doen. Hij is erg op zichzelf en wilde indertijd geen aanpassingen van de gemeente, want hij wilde geen vreemden over de vloer. Zelf heeft hij een opritje getimmerd en hij redde zich wel. Maar hij wordt wat ouder en niet alles gaat meer zoals hij wil. Daarom mag ik nu met hem mee naar binnen. Zijn boot staat stampvol met computers en zenders. ‘Ik heb contact met de hele wereld’, zegt Joost trots. Hij zet wat apparaten aan en draait aan knoppen. Ik hoor de politieradio, de brandweer en de marifoon.
We maken een soort revalidatieplan en gaan aan de slag met zijn voorzieningen. Ik realiseer me dat dit eigenlijk ideaal werken is. Je hoeft geen codes in te vullen, geen dossier bij te houden, er is geen tijdsdruk en geen planningsprobleem. We slopen wat drempels, van steigerbuizen maken we beugels voor de wc en douche, we zetten de deur van de koelkast om. Naast zijn ark ligt een sloepje waar hij niet meer in kan. Dat is zonde als je op de Amstel woont. Ik zaag een deurtje in de wand van zijn sloep, zodat hij er met zijn rolstoel in kan rijden. Het motortje krijgt hij ook weer aan de praat en even later varen we de Amstel af, op weg naar een café waar we kunnen afmeren. Niks is mooier dan Amsterdam in het zonnetje op het water.
Mijn praktijk wordt na mijn pensioen steeds groter. Als er echt iets aan de hand is stuur ik ze door naar het revalidatiecentrum, maar als het even kan timmer ik aan huis. Help ik ook een beetje mee aan de bezuiniging.
