Glenn Dillisse (29) verbrijzelde zijn hand bij een motorongeluk. Drie operaties en een intensieve – en verrassend snelle – revalidatieperiode volgden. Met dank aan een uitstekende samenwerking tussen ziekenhuis, revalidatiecentrum en meerdere disciplines.
Of hij een testrondje op een nieuwe motor wil maken? Als een vriend dat aan motorfanaat Glenn Dillisse vraagt, zegt hij geen nee. ‘Ik reed een rondje door Breda, om het af te sluiten pikte ik een stukje snelweg mee.’ Op de afslag klapt hij tegen een auto aan, met zijn hand klem tussen de motor en het voertuig. Door een minutenlange black-out weet hij niet wat er precies gebeurde.
Nog diezelfde avond ligt Glenn op de operatietafel. Zeer ernstig traumatisch letsel, zien de drie chirurgen die zich over hem buigen. Glenn: ‘Aan de buitenkant was er niets te zien, maar inwendig was alles stuk. De middenhandsbeentjes gebroken, de kop van de ellepijp gescheurd, alle handwortelbeentjes aan een kant verbrijzeld.’ Traumachirurg dr. Pieter Boele van Hensbroek van het Amphia ziekenhuis over de intensieve behandeling die volgt: ‘Hij had het compartimentssyndroom, een ernstige zwelling waarbij de bloedtoevoer in de knel komt. We moesten een aantal sneden maken zodat er voldoende ruimte kwam voor de zwelling. Daarna werden de botten met metalen pinnen verbonden aan een raamwerk aan de buitenkant en in de gewenste stand gezet. Hij is behandeld met antibiotica tot zijn hand weer een normale omvang had, daarna volgde een operatie om de wonden te sluiten en later nog een om de botten te zetten.’
Glenn schrikt flink van de incisies, vooral omdat zijn hand er vlak na het ongeluk wel dik, maar ongehavend uitzag. ‘In eerste instantie was ik woedend, wat flikken jullie mij nou?’ Boele van Hensbroek: ‘Dat was een spannend moment, hij maakte zich zorgen over littekens, wij vooral over de functie van zijn hand.’ Om die functie zo snel mogelijk terug te krijgen, wordt Glenn direct doorgestuurd naar revalidatiearts Natascha Ringeling van Revant medische specialistische revalidatie. Zij wordt bij dit soort ernstig letsel ingezet. Boele van Hensbroek: ‘Voor herstel van zulk ernstig trauma moet je al gaan oefenen als op foto’s nog geen genezing van de botten zichtbaar is.’ Daarbij is de psychologische kant ook belangrijk, stelt de arts. Ringeling beaamt dat. ‘De strategie om met lastige dingen om te gaan, was voor deze patiënt normaal: niet zeuren maar aanpakken. Terwijl hij nu juist geduld nodig had. In het begin wilde hij te snel gaan.’ Glenn: ‘Ja, ik vond het allemaal te lang duren. Ik ben linkshandig en ik kon niets meer. Geen vork naar mijn mond brengen, onze kleine van anderhalf niet verzorgen.’ Dat veroorzaakte boosheid en frustratie en vooral ongeduld. ‘Ik kreeg een standje dat ik, als ik op deze manier doorging, misschien wel tegen vijf jaar revalidatie aankeek. Dat heb ik me aangetrokken.’
Dr. Ringeling zag het effect: ‘Toen hij niet meer over zijn grens ging, zagen we zijn kracht toenemen. Pas als je begrijpt waarom iets moet, kun je de eigen regie weer oppakken. Ik ben trots op hoe hij dat deed. Bij revalidatie kijk je altijd naar de mens achter het letsel’, zegt ze. ‘Omdat meneer Dillisse een lichamelijk zwaar beroep heeft, bootsten we veel dingen na. Hoe hij zijn bus uit kan ruimen, hoe hij zijn pols in kan zetten als hij zwaar moet tillen.’
Dr. Boele van Hensbroek is blij met het eindresultaat. ‘Hij herstelde veel sneller dan verwacht.’ De goede samenwerking in het Hand-Pols-Expertiseteam was hier cruciaal. De traumachirurgen, revalidatiearts, orthopedisch chirurgen en handtherapeuten van dit team komen wekelijks bij elkaar om patiënten te bespreken. ‘Het is fijn om met zijn allen een netwerk te vormen voor een patiënt, zodat die overal terecht kan en overal hetzelfde verhaal krijgt.’ Dr. Ringeling: ‘Ja, dit is een mooi voorbeeld van hoe je met goede samenwerking het beste resultaat krijgt.’ Glenn is ook tevreden. ‘Aan het begin werd gezegd dat ik er tot twee jaar mee bezig zou zijn. Uiteindelijk hebben we het in 5,5 maand voor elkaar gekregen.’ Hij kan bijna alles weer met zijn hand. ‘Ik zit nog wel met de littekens, daarvoor moet ik nog geduld hebben. Ook de stand van mijn vingers wijkt af, dat kan opgelost worden met een nieuwe operatie, maar dat raden de chirurgen af.’ Financieel en emotioneel was het een zware periode. Glenn raakte zelfs zijn baan in de wegenbouw kwijt door het ongeluk. Hij zit niet bij de pakken neer. ‘Vorige week heb ik weer een ritje op mijn eigen motor gemaakt. Eigenlijk wilde ik al eerder, maar ik werd tegengehouden door familie en vrienden. Of ik bang was? Nee, geen seconde.’
Gerelateerde artikelen Revalidatie Magazine
Rotterdams Onderwijs- en Revalidatiecentrum stuurt aan op trots: ‘Ik doe gewoon mee’
Hoe de woede van Glenn om zijn verbrijzelde hand veranderde in tevredenheid
‘Het is fijn dat iemand je begrijpt’
Gerelateerde artikelen Nederlands Tijdschrift voor Revalidatiegeneeskunde
IZA en de zorgbelofte
Waar mag de NAH-patiënt met neuropsychiatrie revalideren?
