Peter Stuut (52) heeft al het nodige voor zijn kiezen gehad, maar de lach op zijn gezicht is nooit verdwenen. De nuchtere Brabander wil vooral heel graag andere mensen helpen, maar wordt ondertussen zelf ook uitgedaagd. ‘Ik probeer gewoon een voorbeeld te zijn.’
Het is duidelijk dat Peter Stuut zin heeft in het interview. ‘Voor dit soort dingen ben ik al wel vaker gevraagd. Ik vertel makkelijk over mijn situatie en heb veel ervaring met revalideren.’ Op dit moment zit Stuut in een rolstoel. Recentelijk werd zijn tweede been geamputeerd. “Ik heb het aan mijn bloedvaten. Daar kwamen ze achter toen ik op 28-jarige leeftijd bij de fysiotherapeut kwam. ‘Heb je altijd van die koude voeten?’, vroeg hij. Toen ben ik een nu al 25-jarige durend huwelijk met mijn arts begonnen.’
‘Wat ze hier kunnen, ongekend…’
Na jaren van dotteren en ingrepen aan zijn been, wordt negen jaar geleden zijn linkerbeen geamputeerd. Hij komt terecht bij Revant in Breda. ‘Hier hebben ze echt een geweldige instelling’, looft hij het revalidatiecentrum. ‘Gewoon er tegenaan en er het beste van maken.’ Stuut krijgt een prothese en pakt het leven weer op. Tot er begin van dit jaar complicaties optreden bij zijn rechterbeen. Hij besluit in overleg met zijn arts vrij snel dat zijn andere been er ook maar af moet. ‘Na mijn amputatie ben ik opgenomen in het revalidatiecentrum. Jongen, wat ze hier met mensen kunnen doen. Ongekend…’, spreekt hij met zichtbare dankbaarheid in zijn gezicht. Hij verblijft drie weken in Revant, waar hij vooral fysiotherapiebehandelingen kreeg. Om te kunnen starten moest de wond goed dicht zitten. Stuut gaat zwemmen en geeft aan dat hij weer wil fietsen. Er wordt naar hem geluisterd. Als hij voldoende zelfredzaam is, kan hij naar huis. Nu moet hij nog een paar keer terugkomen om zijn prothese te laten afstellen. ‘Je bent geen nummer hier, maar ze kijken echt naar de persoon. Ze weten precies hoe ze mensen moeten triggeren om het herstelproces zo snel mogelijk te laten verlopen. Het personeel is hier niet bezig met jouw bed leeg te krijgen omdat dat moet van de zorgverzekeraar, maar omdat ze jou willen helpen.’
Het respect dat hij heeft voor de mensen die hem begeleiden tijdens zijn proces is goed te horen als hij vertelt over de verpleegkundigen. ‘Dat vak is echt een roeping. Zij zijn constant met je bezig, dus zien ze hoe je er echt voorstaat. Ik ben hier zo goed opgevangen, dat het mij mogelijkheden geeft om beter te herstellen en uitdagingen aan te gaan.’
Nieuwe uitdagingen
Ook nu heeft Stuut een nieuwe uitdaging voorgeschoteld gekregen waar hij zich volledig op wil storten. ‘Omdat ik nu beide benen moet missen, vroeg laatst iemand of ik dan niet een driewieler wilde om mee te fietsen. Aan die persoon heb ik gevraagd of ik hem even door het raam heen moest gooien.’ Toen de therapeute lucht kreeg van dat verhaal, benaderde ze Stuut met een ander voorstel. ‘Ik had hier in de gang al eens een handbike zien staan en toen vroeg ze of ik niet mee wilde doen aan de Handbike Battle, een evenement in de in de Oostenrijkse bergen. De therapeute weet dat ik een uitdaging nodig heb, dus zoekt ze die voor mij. Dat is de persoonlijke aanpak die ze hier hanteren.’
Dus het komende jaar gaat hij hard trainen om de Oostenrijkse Alpen te bedwingen. ‘Het leven houdt niet op als je twee benen mist. Het is veel te mooi om achter de geraniums te gaan zitten. Je moet zelf actie ondernemen en proberen er het beste van te maken.’
Hoewel hij het rot vindt, laat hij zijn positiviteit niet afpakken door de tweede amputatie. ‘Ik heb nou eenmaal een lotje getrokken, maar gelukkig staat er ook nog iets achterop dat lotje. Dat ik met mijn positiviteit andere mensen kan helpen met mijn verhaal.’ Zo vertelt Stuut hoe een van de verpleegkundigen pas geleden vroeg of hij in gesprek wilde met een patiënt die haar been zou verliezen. ‘Omdat ik er altijd zo positief tegenaan kijk en die vrouw mij al door de gang had zien lopen. Als iemand mij vraagt om te helpen, dan doe ik dat. Ik heb het gevoel dat ik mensen ergens uit kan halen.’
Met zijn positieve instelling en lach weet Stuut mensen te raken. ‘We leven in een tijd dat er zó veel mogelijk is, dus daar moet je dan ook gebruik van maken. Dat is de boodschap die ik aan andere mensen mee wil geven.’ Tot nu toe werkte Peter altijd in een fabriek. ‘Mijn baas is altijd goed voor mij geweest, helpt mij nu ook met de Handbike Battle, maar als blijkt dat ik niet meer kan werken zou ik graag voor mezelf beginnen. Ik wil mensen die in dezelfde situatie laten zien dat het leven niet ophoudt na een tegenslag.’
Gerelateerde artikelen Revalidatie Magazine
De oorlog in Oekraïne dreunt dagelijks na in het MRC
Cor ontmoette zijn grote liefde tijdens het revalideren
Geert weet hoe het is
Gerelateerde artikelen Nederlands Tijdschrift voor Revalidatiegeneeskunde
De Pronkhoek
De Menukaart Beenprothesegebruikers
