Edo Maas (20) staat aan het begin van een nieuw leven. Door een complete dwarslaesie na een ongeluk stopte zijn wielercarrière abrupt. Nu stort hij zich op illustreren en spectaculaire sporten. ‘Mijn frustraties worden minder als ik succes ervaar met leuke activiteiten die ik wél kan.’
Een week voor het interview haalde Edo Maas zijn kampioensshirt van het NK Tijdrijden in 2016 van de muur van zijn slaapkamer. Op dezelfde plek plaatste hij een zelfgemaakte illustratie van graffiti. ‘Een mooi begin van mijn nieuwe leven.’
Trots toont hij shirts die hij met zijn eigen werk bedrukt. De verkoop via zijn website gaat goed. ‘Ik tekende altijd al graag. Het was naast de wielrennerij een hobby. Ik volgde eerst de opleiding fysiotherapie, omdat die goed te combineren was met mijn sportcarrière. Maar eigenlijk paste het niet helemaal bij me.’ Wanneer Edo’s grote droom om profwielrenner te worden in duigen valt, kiest hij alsnog een opleiding die hem leuk lijkt: Illustrations. Een dag voor dit gesprek ontvangt hij bericht dat hij is toegelaten aan de Willem de Kooning Academie, de kunstacademie in Rotterdam.
‘Ik heb weer iets om naar uit te kijken. Dat gevoel was lang weg. Ik had één groot doel voor ogen: profwielrenner worden en meedoen aan alle grote wielerkoersen in de wereld.’ Tot 6 oktober 2019. Tijdens de afdaling van de jongerenversie van de Ronde van Lombardije in Italië knalt Edo met volle vaart op een auto die vanaf een zijweg het parcours oprijdt. Met een gebroken rug en talloze gezichtsbreuken komt Edo na een ziekenhuisverblijf terecht bij De Hoogstraat Revalidatie.
‘Wakker worden zonder groot doel vond ik vreselijk. Bij De Hoogstraat was mijn enige streven om zo snel mogelijk weer zelfstandig te functioneren in een rolstoel, zodat ik naar huis kon. Met behulp van de therapeuten lukte dat al na vier maanden. ‘Ik vermoed dat het helpt als je sportief bent. Mensen zeiden vooraf dat revalidatie topsport is. Ik verwachtte een gestructureerd en intensief trainingsschema zoals ik gewend was bij het wielrennen. Dus dat uurtje krachttraining en oefeningen doen, stelde voor mij niet veel voor.
‘Ik wilde zo graag weer een nieuw doel waardoor ik echt uitgedaagd werd. De sporttherapeut liet me klauteren op de klimmuur en we gingen kanoën – dat vond ik heerlijk. Met een andere revalidant bespraken we spectaculaire sporten in een rolstoel. Zit-skiën leek ons vet. Aan het eind van mijn revalidatie hebben we met twee verpleegkundigen, twee fysiotherapeuten, een oud-revalidant en een ervaringsdeskundige vijf dagen geskied in Oostenrijk. Super tof! Daarna kocht ik meteen een skiuitrusting. Via de gemeente kreeg ik een zit-ski. Ik ga het absoluut vaker doen om het onder de knie te krijgen. En wie weet wordt het een nieuwe passie.’
Als Edo De Hoogstraat verlaat revalideert hij dichterbij huis poliklinisch verder. Tot corona de kop opsteekt en het maatschappelijk leven stilvalt. ‘Ik was net aan de slag met de ergotherapeut voor een passende rolstoel. Vervelend, want dat proces duurt nu langer. Van de fysiotherapeut kreeg ik online oefeningen om thuis fit te blijven. Verder kwam corona mij persoonlijk wel goed uit: ineens was ik niet meer de enige die niks te doen had. Omdat het wielerseizoen ook stil lag, hoefde ik mezelf niet te pijnigen met het volgen van uitslagen van wielerwedstrijden, waar ik normaal gesproken zelf ook altijd tussen stond. Ik weet zeker dat ik er erg verdrietig van was geworden.’
De tijd helpt Edo te wennen aan de ingrijpende verandering in zijn leven. ‘Na het ongeluk voelde ik me nog wielrenner, inmiddels niet meer. Natuurlijk zijn er moeilijke momenten. Bijvoorbeeld als ik een trap op moet en er is niemand die me kan helpen. Dan word ik boos en denk ik: ‘Door zo’n fucking stomme fout van die automobilist is mijn hele leven veranderd.’ Dat frustreert enorm. Ook zie ik nog steeds vooral de dingen die ik niet meer kan. Maar ik vertrouw erop dat dat verandert wanneer ik meer succes ervaar door dingen te doen die ik leuk vind en wél kan. Ik houd van spectaculaire sporten. Het lijkt me ook tof om met een offroad handbike door de bossen te crossen of te kitesurfen. Dat kan allemaal met een dwarslaesie.’
Edo blijft onder controle bij de revalidatiearts. ‘Als ik vragen heb kan ik daar altijd terecht. Voorlopig gaat het goed en kom ik er weinig. Na de zomer focus ik me op mijn nieuwe studie. Ik wil het illustreren verder ontwikkelen. Bovendien heb ik zin om op mezelf te wonen. Ik heb zin in het studentenleven.’
Beeld: Inge Hondebrink
Gerelateerde artikelen Revalidatie Magazine
Dit is waarom de Sint Maartenskliniek steeds meer operaties in eigen huis laat uitvoeren
Geertje kreeg na haar hersenletsel snel de juiste herstelzorg, maar dat is niet vanzelfsprekend
PULSE Racing wil mobiliteit en vitaliteit teruggeven aan mensen met een dwarslaesie
Gerelateerde artikelen Nederlands Tijdschrift voor Revalidatiegeneeskunde
Anneke Welkamp geselecteerd voor presentatie op ESPRM in Slovenië
Bewegen als behandeloptie voor cognitieve veroudering
