Kim Nijsen (19) en Naomi Braaksma (26) volgen de opleiding tot ergotherapeut en nemen een rugzak aan ervaring mee naar hun studie. De vrouwen missen sinds hun geboorte een onderarm. Na jarenlang revalideren bij de Hand- en Arm-groep (HAG) in de Sint Maartenskliniek in Nijmegen willen ze hun ervaring nu graag overdragen op anderen.
Jullie komen sinds jullie geboorte al bij de Sint Maartenskliniek. Hoe ervaren jullie dat?
Naomi: ‘Toen ik drie jaar oud was revalideerde ik ongeveer dertig uur in de week, inclusief onderbrekingen. De eerste herinnering die ik heb, is dat ik als kleuter mijn eerste prothese kreeg en daarmee om moest leren gaan. Hoe ouder ik werd, hoe minder therapie ik nodig had. Op een gegeven moment kom je alleen nog terug op het jaarlijkse gesprek of als er nieuwe hulpvragen ontstaan, zoals bij autorijden.’
Kim: ‘De Knutsel- en Sportmiddagen is het eerste wat mij te binnen schiet. Ik vond het toen ontzettend spannend om andere kinderen te ontmoeten die hetzelfde hadden als ik. Uiteindelijk heeft dat wel geholpen om mijn situatie te accepteren. Nu gaat het op en af qua revalidatie: als je hulpvragen hebt, kun je altijd terecht.’
Nu hebben jullie allebei gekozen voor de studie ergotherapie. Waarom?
Naomi: ‘Aan het einde van de middelbare school liep ik een snuffelstage bij Marlies, mijn ergotherapeut. Ik was gelijk verkocht. Ik heb nog een hele route afgelegd om er te komen, want ik zat op het vmbo-kader. Nu zit ik in mijn laatste jaar van de opleiding. Daar ben ik trots op. Mijn grootste drijfveer is om een voorbeeld te kunnen zijn voor revalidanten, omdat ik hetzelfde heb meegemaakt. Sommige mensen komen terecht in een moeilijke situatie en als jij ze daaruit mag helpen is dat heel dankbaar werk.’
Kim: ‘Het was al vrij snel duidelijk dat ik iets in de zorg wilde doen. Toen ik ergotherapie zag staan, was ik in eerste instantie vergeten wat dat was. “Dat is wat Marlies doet”, vertelde mijn moeder. Toen was de keuze snel gemaakt. Uiteindelijk wil ik met mijn eigen ervaringen en kennis mensen motiveren om er alles uit te halen wat erin zit tijdens het revalidatieproces.’
Marlies Schaerlaeckens was voor jullie beiden jullie ergotherapeut. Heeft zij invloed gehad op jullie studiekeuze?
Naomi: ‘Marlies is echt mijn voorbeeld. Door haar heb ik gezien hoe mooi het is om anderen te kunnen helpen. Hoewel ik inmiddels niet meer bij de kinderrevalidatie loop, heb ik af en toe nog steeds contact met Marlies. Dat voelt vertrouwd.’
Kim: ‘Zeker weten. Door de positieve ervaringen was de keuze voor deze opleiding natuurlijk makkelijker. Zij heeft mij laten zien wat je voor iemand kan betekenen.’
Wat zijn zaken die je prettig vond bij je eigen revalidatie die je nu meeneemt in je opleiding?
Naomi: ‘De omgeving van de patiënt betrekken bij de revalidatie. Zowel ik als de rest van mijn gezin heeft daar veel aan gehad. Dan doe je het ook echt samen.’
Kim: ‘Marlies had een bepaalde manier van motiveren van patiënten. Altijd werd er gekeken naar wat er wél mogelijk was. Die positieve manier van het zoeken naar oplossingen vond ik heel prettig.’
Op dit moment studeren jullie allebei nog. Hoe gaat dat in coronatijd?
Naomi: ‘Ik loop nu drie dagen stage bij de kinderrevalidatie van Tolbrug Specialistische Revalidatie, ben daar één dag bezig met mijn afstuderen en ik ga één dag naar school. Vanaf het begin van de coronatijd loop ik stage. De eerste weken van de uitbraak wisten we niet precies wat wel en niet mocht en was er veel onzekerheid. Het is wel bijzonder om juist in zo’n tijd deel uit te maken van een zorgorganisatie.’
Kim: ‘Vorig schooljaar kreeg ik lessen online aangeboden, maar dat was lastig. Vooral bij lessen waar je een simulant bij nodig had. Dat werden dan vaak mijn ouders, maar die moesten zelf ook werken. Sinds september loop ik stage bij Laverhof in Schijndel, maar een plek vinden was een uitdaging. Best veel adressen trokken hun stageplaatsen in vanwege corona.
Willen jullie later in de Medisch Specialistische Revalidatie (MSR) aan de slag?
Naomi: ‘Ja, MSR heeft mijn voorkeur. Ik vind het vooral belangrijk dat je specifieke hulpvragen kunt beantwoorden. Naast mijn stage ben ik actief als vrijwilliger bij Stichting Typisch, een organisatie die allerlei activiteiten organiseert voor mensen met een beperking.’
Kim: ‘Ja. Bij de revalidatie kan ik echt een voorbeeld zijn voor anderen en het is heel erg persoonlijk in de MSR. Dat spreekt mij vooral aan. Dan kun je een band opbouwen met een patiënt. Tot die tijd doe ik vrijwilligerswerk bij de Sint Maartenskliniek, onder andere bij de Knutselmiddagen waar ik zelf als kind ook kwam.’
Beeld: Inge Hondebrink
Gerelateerde artikelen Revalidatie Magazine
De oorlog in Oekraïne dreunt dagelijks na in het MRC
Cor ontmoette zijn grote liefde tijdens het revalideren
Krijgt de 3D-printer een vaste plek in revalidatiecentra? Dit onderzoek draagt daaraan bij
Gerelateerde artikelen Nederlands Tijdschrift voor Revalidatiegeneeskunde
De Pronkhoek
De Menukaart Beenprothesegebruikers
