Monique Velzeboer (49) won in 1988 als shorttracker goud, brons en zilver op de Olympische Winterspelen in Calgary. Drie jaar later kwam ze ongelukkig ten val tijdens een training en liep een dwarslaesie op. Ze vond een nieuwe levensinvulling als professioneel fotograaf. De behoefte om de beste te willen zijn was na het ongeluk niet meer belangrijk. Dan realiseer je je dat het daar dus niet om draait”, zegt Monique.
Na het ongeluk verbleef ik elf maanden in een revalidatiecentrum. Iets langer dan gepland, want mijn huis moest nog worden aangepast. Mijn topsportmentaliteit heeft me geholpen bij het revalideren. Ik was gewend door te zetten, ook als het tegenzat. Zonder tegenslag kom je niet aan de top. Dit is zeker het geval bij shorttrack, want daar heb je eigenlijk al geluk als je geen pech hebt. Omdat ik gewend was dagelijks te trainen, wilde ik in het revalidatiecentrum ook hard aan de slag en vond het jammer dat er tijdens het weekend geen therapieën waren. Ik heb veel aan lotgenoten gehad. Als je anderen dingen ziet doen die jij graag wilt kunnen, denk je toch al snel: “Als hij het kan, kan ik het ook!”
Na mijn revalidatieperiode ben ik naar de fotoacademie gegaan. Fotograferen vond ik daarvoor ook al leuk. Het werd een nieuwe passie, vooral het maken van mooie portretten en het exposeren ervan. Voor het Liliane Fonds reisde ik jarenlang naar ontwikkelingslanden en fotografeerde honderden kinderen met een handicap. Door hun krachtige blik te vangen, laat ik zien dat zij ondanks hun handicap niet zielig zijn en nog heel veel kunnen. Dat geldt natuurlijk ook voor mijzelf. Schaatsen kan ik dan wel niet meer, maar er is genoeg wat ik wel kan en leuk vind en waar ik energie van krijg. De drang om te winnen was na het ongeluk weg. Ik heb ervaren dat het daar niet om draait. Voor mij zijn mijn vrienden en familie belangrijk en dat ik in staat ben om samen met hen leuke dingen te doen. Maar de perfectionist in mij blijft altijd; wat ik doe of maak moet wel zo goed mogelijk zijn!
De laatste jaren heb ik geen verre reizen meer gemaakt voor foto-opdrachten voor het Liliane Fonds. Als alleenstaande moeder van mijn zoon van dertien en dochter van zeven wilde ik niet te lang van huis zijn. Maar nu ze wat ouder zijn wil ik dit wel weer gaan doen en wie weet kunnen ze een keer mee. Binnenkort komt er een reizende expositie van mij in verschillende revalidatiecentra. Ik heb acht oud-revalidanten gefotografeerd met een dwarslaesie, die dankzij hun passie veel in beweging zijn. Het is mooi om te zien dat je niet per se hoeft te sporten om toch actief te zijn. Zo stimuleer ik mijn kinderen ook om vooral te doen wat ze leuk vinden. En of dat op sportief, creatief of muzikaal gebied is, maakt niet uit. Als ze er maar plezier in hebben!
Ik sport zelf te weinig op dit moment, maar vind het nog steeds heel belangrijk. Gelukkig houd ik mijn conditie aardig op peil door op creatief vlak bezig te zijn met fotograferen. Wel heb ik de laatste tijd steeds meer schouderklachten door overbelasting. Het is dus belangrijk dat ik een goede balans vind tussen rust en activiteit. Jaarlijks kom ik voor controle bij de revalidatiearts en dan bespreken we dit soort dingen en ik hoor over nieuwe ontwikkelingen. Ik heb nu een hoog laag bed, waardoor mijn schouders minder belast worden. En voor korte stukken waar ik niet met de auto kan komen gebruik ik een pendel, een soort scooter waar ik met mijn rolstoel op kan rijden.
Thuis red ik me heel goed, omdat mijn woning is aangepast. Maar zodra ik in het buitenland ben en niet alle hulpmiddelen voorhanden heb, realiseer ik mij weer hoe bevoorrecht ik ben om in een welvarend land als Nederland te wonen. Daar hebben mijn verre reizen mij wel bewust van gemaakt. Dat ik hier in een aangepaste auto kan rijden is voor mensen met een handicap in ontwikkelingslanden ondenkbaar. Natuurlijk erger ik me ook wel eens als iets niet goed toegankelijk is met een rolstoel. Als er bijvoorbeeld een nieuw strandpaviljoen is gebouwd zonder een aangepast toilet, denk ik: ‘Breek het muurtje tussen het damesen herentoilet eruit en maak er één gender neutraal aangepast toilet van. Iedereen tevreden en probleem opgelost!’
Informatie over de foto-expositie van Monique Velzeboer:
https://www.coloplast.nl/over-ons/landing_pages/fit-for-life/